Onze kerken hebben de neiging om te verworden tot een soort klooster: een ommuurde, ontoegankelijke organisatie die zich richt op z’n eigen behoud in plaats van op haar bijzondere roeping.
Ons hart heeft de neiging tot ‘tribalisme’: de neiging om samen te komen met mensen als onszelf, om onszelf uit te drukken in plaats van de reddende harteklop van God. We plaatsen steeds weer spiegels rond het licht van het evangelie, terwijl we eigenlijk ramen moeten bouwen.
De kerk is bedoeld als een voorproefje van het koninkrijk, die leeft van de verkondiging van het evangelie. Maar te vaak vervangen we het voorproefje van het koninkrijk door de gevestigde orde. Onze gerichtheid wordt het comfort en het onderhoud van onze stam in plaats van de roeping die gepaard gaat met de boodschap van het evangelie.
Oorlogsschip of cruiseschip
Het volk van God heeft of de mentaliteit van een oorlogschip of van een cruiseschip. Beiden varen, maar ze hebben heel verschillende bedoelingen. Het oorlogsschip bestaat er voor anderen. Het is bezig met een reddingsoperatie, om vijandelijk gebied binnen te trekken en de opdracht van de commandant uit te voeren. Het cruiseschip bestaat voor de comfort van zijn passagiers. Luxe en comfort zijn de kernwaarden, en iedereen probeert de reis zo aangenaam en onvergetelijk mogelijk te maken.
Als we een cruiseschip-mentaliteit aannemen, wordt het kruis en de opstanding van Christus versmald tot een boodschap van persoonlijke comfort. De kernwaarden van onze erediensten is om onvergetelijk en vermakelijk te zijn. Onze theologische discussies gaan dan over de leer bewaken omwille van de leer, in plaats van dat je theologische bezinning ziet als een hulp om onze roeping uit te voeren. In plaats van dat we onze kerkdiensten zien als een basis, van waaruit christenen de wereld in trekken als zout en licht, schermen we onszelf af van de buitenwereld en verwaarlozen het profetische karakter van onze evangelie-verkondiging.
Het verschil tussen deze twee mentaliteiten:
De hoogste waarde van een gemeenschap met cruiseschip-mentaliteit is om zichzelf in stand te houden. Zo’n gemeenschap bestaat alleen voor zichzelf, en degenen daarbinnen vragen zich steeds weer af: “Hoe kunnen we onszelf beschermen tegen degenen die anders zijn dan wij?”
Het lijkt op een soort eenzijdige vaderlandsliefde. Het verheft persoonlijke en culturele voorkeuren tot absolute principes: als iedereen meer als ons was, zou de wereld er een stuk beter uit zien.
Maar in een gemeenschap met een oorlogsschip-mentaliteit, is de hoogste waarde niet zelfbehoud maar zelfopoffering. Zo’n gemeenschap bestaat niet allereerst voor zichzelf, maar voor anderen. Het is een gemeenschap die bereid is om ongemak te verduren en gebrek aan comfort, bereid zichzelf te geven voor anderen namens God.”
Trevin Wax (mijn vertaling)
De bijbel als groot-verhaal lezen 